- Pashto Fellowship -

د متی انجیل یوولسم فصل د انجیل د کیسې په اوږدو کې لکه د غرونو تر منځ راټوله شوې د سپېدو ورېځ ده؛ په دې فصل کې د یحیی بپتسمه ورکوونکي د پوښتنو غږ له زندانه پورته کېږي، او د عیسی ځوابونه د ژورې پوهې په څپو کې رڼا اچوي. یحیی، هغه نبي چې د دښتې په خاموشو لارو کې یې د توبې غږ پورته کړی و، اوس د زندان تر تیارو لاندې دی. د هغه زړورتیا لا ژوندۍ ده، خو زړه یې غواړي د عیسی له خولې واوري چې رښتیا هم هماغه ژغورونکی دی چې د پېغمبرانو په کتابونو کې وعده شوی. عیسی ورته په معجزو کې ځواب ورکوي: ړانده سترګې ویني، مړه زړونه راژونديږي، غریبان د هیلې خوږه نغمه اوري. دا ځواب د طلا په شان روښانه دی، خو د نرمو څپو په شان چوپه هم ده. وروسته عیسی د خلکو مخ ته د یحیی ستاینه کوي: «تاسې د څه لپاره صحرا ته وتلي وئ؟ د باد په ولولو کې یو نرم نی نبات لټولو لپاره؟» نه، بلکې د خدای د بادې زړورتیا د لیدو لپاره. خو هغه هم یادونه کوي چې د دې نسل زړونه لکه داسې ماشومان دي چې د کومې نغمې سره نه خوشحالیږي او د کومې ویر سره نه ژاړي؛ د خدای د زوی زېری اوري خو زړه یې بې پروا پاتې دی. بیا د هغو ښارونو نومونه راځي چې د عیسی د معجزو شاهدان و، خو بیا هم یې زړونه لکه د ډبرو غرونه کلک پاتې شول. عیسی د ویر غږ پورته کوي، ځکه چې د آسمان رڼا چې نازکه ده، که پرې سترګې پټې شي، د حساب ورځ به درنه راورسیږي. او په پای کې لکه د سپین سهار د لمر وړانګې، د آرام دعوت ښکاري: «راشئ زما خوا ته، تاسې چې د ستړیا بارونه وړئ؛ زه به تاسې ته آرام درکړم.» دا د آسماني زړه د مهربانۍ نغمه ده—یو غږ چې د هر ستړي او باروړونکي روح په غوږ کې لکه د پسرلي باد نرم انګازې کوي. دغه فصل د ایمان، شک، د خدای د عدالت او د عیسی د مهربانۍ ترمنځ یو ژور انځور جوړوي—لکه یو هنري څرخ چې د انسان د زړه تپشونه په الهامي رنګونو کې ښکاره کوي.

د متی انجیل نهم فصل د ژوند د خوځنده رڼا او د زړه د پټو دردونو ترمنځ د معجزو او مهربانۍ یو ژوندي انځور دی؛ داسې لکه د سپرلي سهار چې د باران څاڅکي د وږي دښتې پر ګلانو وڅاڅي. د فصل په پیل کې عیسی هغه مفلوج سړي ته چې څلور ملګرو یې د چت له لیرې کړکۍ څخه د ده مخې ته راکوز کړی، لومړی د ګناهونو د بښنې زری ورکړه، بیا یې د بدن د فلج زنځیر مات کړ. د خلکو زړونه د حیرانتیا او ستاینې په ګډو څپو کې لکه د سیند څپې وخوځېدې؛ ځکه د انسان زوی د ګناهونو بښلو واک څرګند کړ. له دې وروسته، د ګمرک مېز تر څنګ د متی نومی سړي ته د عیسی بلنه د ناڅاپي سهار په څېر راورسېده: «ما پسې راځه!» هغه چې د خلکو په سترګو کې ګناهکار و، د دې غږ په جادو کې خپله پخوانۍ دنیا پرېښوده. عیسی د ګناهکارانو کور ته ورننوت، هلته چې د مذهبي مشرانو د تورونو غږونه پورته شول، خو د خدای زوی په مینه ځواب ورکړ: «زه د سالمانو لپاره نه، بلکې د ناروغانو لپاره راغلی یم.» فصل د ژوند په کوڅو کې د رحم د لورین صحنو ته دوام ورکوي. د یوه مشر لور د مرګ له خوبه راویښېږي؛ د دولسو کلونو د وینې ناروغې ښځې د امید په یو لاس نیولو سره روغېږي؛ دوه ړانده سترګې د سهار د لمر رڼا ویني؛ او یو ګونګ سړی د شفا له لارې د ستاینې سندره پورته کوي. خو د دې ټولو معجزو تر شا د عیسی سترګې د خلکو پر ګډوډو رمې لګېږي: «لکه بې شپانه پسونه دي.» د زړه له تل څخه د کروندو غږ پورته کوي: د حاصل ډېر دی، خو کارګران لږ دي—نو د کرهڼي څښتن ته دعا وکړئ. دا فصل لکه د خدای د زړورتیا او مهربانۍ یوه شعري نغمه ده: د بښنې او شفا څپې، د زړونو راویښول، او د آسمان له خوا د رحم بې پایانه باران، چې هر تنده زړه یې تروې څاڅکي څښي.

د متی انجیل لسم فصل د ماموریت د زنګ څپو ته ورته دی؛ لکه هغه سهار چې غرونه د سپېدو په نقره یي رڼا کې وریښمین شي او د نوې لارې بوی د هوا په څپو کې خپور وي. دلته عیسی خپل دولس شاګردان راغواړي او هغوی ته د آسمان د سلطنت قاصدانوي رسايي ورکوي. لومړی د هر شاګرد نومونه د زړونو په تختې کښل کېږي—پیتر چې د ډبرې په شان زړور دی، اندریاس د سمندر په څپو کې ناپوه خو رابلل شوی، یعقوب او یوحنا د رعد زامن، متی چې له ګمرک مېز څخه د خدای مېز ته راوړل شوی، او نور چې د تاریخ په اوږدو کې د دې لېږد د بنسټ ډبرې شي. د دوی په لاسونو کې یوازې د خدای د ځواک امانت ایښودل کېږي: ناروغان به رغوي، مړه به بیداروي، شیاطین به شړي، او د اسمان د سلطنت نغمه به د خلکو په غوږونو کې خپروي. خو د دې رڼا لاره د ګلانو فرش نه دی. عیسی هغوی ته خبرداری ورکوي: «لکه مېږې په دښتو کې د لېوانو منځ ته استول کېږي.» نه دې ته تکیه کوي چې د سرو زرو کڅوړه ولري، نه دې ته چې د اوږده سفر د زېرمتون توښه ولري—یوازې د باور توښه بس ده. د کلي هر کور ته د سولې سلام وړي، خو چیرې چې زړونه تړلي وي، خپله سوله بیرته په غېږ کې راګرځوي. هغه د راتلونکو ستړیاوو او ځورونو خبرې هم کوي: د محکمو پر وړاندې د شاګردانو ولاړېدل، د خپلوانو بې وفايي، د خلکو د کرکې بادونه. خو د دې ټولو تر څنګ د آسمان ژمنه لکه د سهار روښانه وریځې رڼا ورکوي: «روح القدس به درسره خبرې وکړي؛ ستاسو د سر ویښتان هم شمېرل شوي دي.» په پای کې د شاګردۍ قیمت د سروزرو په تله نه تلل کېږي، بلکې د زړه په صداقت اندازه کېږي: هر هغه څوک چې خپله صلیب اوچت کړي او د عیسی په پښو پسې لاړ شي، د ژوند حقیقي خزانه به پیدا کړي. دغه فصل د ماموریت او زړورتیا یوه هنري څپه ده—د ویرې او هیله‌مندۍ ګډ انځور، چې د انسان کمزوری زړورتیا د خدای د نامحدود ځواک په لاس د نړۍ د بدلولو په الهامي نغمه بدلېږي.

د متی انجیل درې ویشتم فصل د ماښام د تندر په څېر راپېلېږي؛ داسې لکه د غرونو تر شا چې د تورې وريځې راټولې شي او د اسمان څنډې د برېښنا په شګو رڼا شي. عیسی، چې تر دې دمه یې د شفقت او بښنې په نرم غږ خبرې کړې وې، دلته د رښتیا د قهر په اورېدلې ژبه دریږي. هغه د معبد په انګړ کې د مذهبي مشرانو پر وړاندې غږ پورته کوي—پر هغو چې د قانون جامې اغوندي خو د زړه د عدالت لوښي تش پرېږدي. د “وای پر تاسې” تکرار د غرونو په څېر دروند راپریوځي: «وای پر تاسې، فریسیانو او شریعت پوهانو! تاسې د پیالو بره پاکوئ خو دننه مو د طمعې تیاره ده. تاسې سپین قبرونه یئ چې له پاسه ښکلي ښکاري، خو د دننه مړي پټ ساتي.» دا خبرې د وجدان د رڼا په شان دي چې د هر پټ نفاق پرده څيري کوي. خو د دې تند غږ تر شا د زړه سوځېدونکې مینه هم شته. عیسی د اورشلیم په لور خپل لاسونه غځوي لکه د مور مرغۍ چې خپل بچیان د وزرو لاندې راغواړي: «اورشلیمه، اورشلیمه! څو ځله مې وغوښتل ستا بچیان داسې راټول کړم لکه مرغۍ چې خپل چرګوړي د وزرو لاندې راټولوي، خو تاسې ونه منله.» دا د یوې مینې وروستۍ زارۍ ده، د هغه زړه چیغه چې د خلکو د سړې بې‌پروایي پر وړاندې سوځي. فصل په داسې دروند چوپتیا پای ته رسېږي لکه د توفان وروسته د ماښام توره سکوت. دا د انسان د زړونو لپاره یو هنداره ده: د مذهبي بڼې تر شا پټ غرور افشا کوي، خو هممهاله د الهی زړه بې‌پایانه مینه څرګندوي. د درې ویشتم فصل نغمه د قهر او د ژورې خواخوږۍ ګډ سمفوني ده—یو الهي زنګ چې انسان د ریا له خوبه راویښ کړي او د رښتیني عدالت خوا ته یې رابلې.

د متی د انجیل څلرویشتم فصل د عیسی مسیح د هغو ژورو خبرداریو او راتلونکو پېښو یوه زړه‌راښکونکې انځورګري ده، چې د روحاني بیدارۍ زنګ وهي. دلته عیسی د معبد له ښایسته دیوالونو لرې په زیتون غر کې کښېني، داسې لکه د ماښام لمر چې ورو ورو د ښار پر سرو بامونو رنګ تویوي، او شاګردان یې په شوق سره د هغه تر څنګ راټول شوي وي. د باد په نرم شور کې د زیتونو پاڼې لکه د یوې نغمه خوځېږي، خو د عیسی خبرې د دې ارامۍ تر شا یو بل حقیقت ته اشاره کوي: د راتلونکې د تکان ورکوونکي بدلونونه. هغه د معبد د ډبرو د ړنګېدو خبر ورکوي، هغه معبد چې د خلکو د ایمان ستر سمبول و. د دې خبرې غږ د غرونو تر منځ لکه د رعد په څېر انګازې کوي. ورپسې د زمانو د پای نښې انځوروي: جګړې، لوږې، زلزلې، او د دروغجنو پېغمبرانو راپاڅېدل. د دې تشریح په منځ کې یو رنګه تصویر جوړیږي؛ داسې لکه په تیاره اسمان کې چې لمر د تندر تر شا پټېږي، خو بیا هم د سهار د رڼا وعده پکې پټه وي. عیسی خپلو پیروانو ته وایي چې بیدار اوسئ، ځکه د انسان زوی به په داسې وخت راشي چې څوک یې نه تمه لري. دا خبرې د یوه باغوان د څارونکي سترګو ته ورته دي چې د شپې په چوپتیا کې د خپلې تاکستان د ساتنې لپاره ویښ پاتې کېږي. په پای کې د څلرویشتم فصل روحاني پیغام د دې رنګینو انځورونو په ژوره کاسه کې داسې راټولیږي: د ډبرو معبدونه ړنګېږي، امپراتورۍ راپرځېږي، خو هغه څوک چې خپل زړه د خدای په ژوندي معبد بدل کړي، د مسیح د راتګ لپاره تل تیار وي. دا فصل د انسان زړه ته هنري رنګ ورکوي؛ داسې رنګ چې د ویرې نه بلکې د هیلو او بیدارۍ له سپینو څراغونو جوړ شوی دی.

په دې فصل کې د عیسی د قدرت او مهربانۍ نغمه داسې غږیږي لکه د سهار د لومړیو واورو څاڅکي چې د غرونو له لمنو په نرمه مینه راښکته شي. هره پېښه د لفظونو د نازک رباب په تارونو کې یوه نوې آهنګ جوړوي؛ ځینې د حیرت سندره لري، ځینې د تسلي او رڼا. فصل د یوه جذامي د راختو په غږ پیل کېږي—لکه د شګو په څنډه کې د باد یوه څپه چې چوپتیا ماتوې. هغه سړی، د ټولنې له غېږه شړل شوی، د عیسی پر وړاندې زنګون وهي. عیسی لاس اوږدوي، داسې لکه د سپوږمۍ سپینه وړانګه چې د شپې پر یوازني ګل راپرېوځي، او د جذام تور داغونه د لمر د رڼا په څېر ورک شي. ورپسې د رومي سرتېري کیسه راځي: د یو اجنبي زړه چې په باور کې د خپل وطن د غرونو نه هم لوړ دی. د هغه خبرې لکه د لرغوني غږ یوه غاړه دي: «یوې کلمې ته اړتیا ده، نور ټول د دې کلمې تر سیوري ژوند کوي.» عیسی د دې ایمان ستاینه کوي، او د کلمې پټ ځواک د یوه جادوګر باد په څېر د مریض وجود ته روغتیا وروبښي. بیا د پطرس د کورنۍ بام لاندې یوه تب لرونکې ښځه ده. عیسی د هغې لاس نیسي، داسې لکه چې د ګرمې ورځې پر زړه یخ د سیوري څاڅکی وغورځېږي؛ تبه شاتګ کوي، کور د خوښۍ سندره اخلي. خو د دې نرم تصویر تر څنګ د طوفان سندره هم راخوټېږي. شاګردان د کښتۍ په تنګ بطن کې د موجونو له څپو سره جګېږي. عیسی ویده دی؛ داسې لکه د طوفان تر زړه د چوپتیا یوه پټه مروارید. یو غږ، یوازې یو غږ، او بادونه د مطیع غلامانو په څېر چوپ شي. او بیا د ګدرین سیمې د دوو شریرو روحونو چیغې، چې د تیارو یو وحشي نڅا جوړوي. عیسی د خپل ځواک په یوه اشاره دا توره نڅا ماتوي، او خنزیران لکه د سیند په څپو کې ورکېږي. د انسان ازادي د سهار د سپینو څراغونو په څېر راټوکېږي. دا ټول فصل د الهی ځواک او ناز د شعر په بڼه یوه موزیکي نقاشي ده. هره کرښه د مهربانې واکمنۍ رنګ لري، هر تصویر د کلمې د شفا ورکونکي بوی سره لوبې کوي؛ داسې لوبې چې د زړه په غوږونو کې اوږد مهربان غږ پرېږدي، او لوستونکی د کلام په خوږ سیوري کې چوپ پاتې شي.

دا فصل د نسلونو اوږد کاروان دی؛ د تاریخ اوږدې لارې چې لکه د ماښام د سرو څراغونو په لړۍ کې یو له بل پسې روښانه کېږي. د هر نوم تر شا د یوې کورنۍ لوخړه، د یوې دعا پټه آهه، او د یوې هیلې ورو ورو غوړېدلی ګلاب پروت دی. نسب‌نامه د ابراهیم له ستوریزې ژمنې پیلېږي؛ د یوه سپین ږیري چې د شګو د ساحل په څېر نسلونو ته د ستورو ژمنه ورکړل شوې وه. د دې نومونو نغمه لکه د یوې زړې شپې اوږد تسبیح، له ډاود نه تر بابل پورې د پاچاهانو او شړل شویو کډوالو د تلخ او خوږ تاریخ کیسې بیانوي. هر نوم د یادونو د پټ بوی په څېر دی: د راحاب جرئت چې د خپل ښار د ویرې په منځ کې د امید کړکۍ پرانیزي؛ د روت نیکه مهرباني چې د پردي وطن په کروندو کې د ایمان غنم راټولوي؛ د باتشبع د تېروتنو او بیا د فضل د بیا راژوندي کېدو غږ. دا نسلونه د انساني کمزورۍ او د خدای د نه ستړې کېدونکې مینې په رنګین تارونو کې سره اوبدل شوي دي. وروسته د دې چوپ تاریخ په زړه کې یوه تازه وږمه راټوکېږي: د مریم کیسه. یوه ځوانه نجلۍ چې د ستورو تر سیوري لاندې د فرښتي سلام نغمه اوري. روح القدس لکه د سهار د ورېځو نرمه سا د هغې په رحم کې د خدای د ژمنې تخم شيندي. یوسف، چې د شک او مینې تر منځ په چوپتیا کې دریځ لري، د فرښتې له پیغامه د ډاډ لمر ویني. هغه د خوب په نرمو رڼو کې د آسماني کلمو سیوري ته غیږ پرانیزي: «هغه چې زیږېدونکی دی، د خلکو د ژغورنې لپاره دی.» فصل د یوې ارامې خو زړورتیا نغمه پای ته رسوي: د کلام له ژمنو سره یو ماشوم زیږېدلی، هغه چې د نسلونو اوږده تمه یې د یوې نغدې رڼا په څېر پوره کړه. د متی د لومړي فصل هر نوم او هره کیسه د خدای د وفادارې مینې په تسبیح کې یو زرین دانۀ دی، او په دې تسبیح کې د نړۍ د نجات د سهار لومړنی سپین رنګ ځلېږي.